Zulm (arabcha: — jabr-sitam; adolatsizlik) — hukmdor va hokimlarning fuqaroga, zolimlarning mazlumlarga koʻrsatgan jabri. Zulm qiluvchi zolim, zulmkor, sitamgar, zulmga uchragan esa mazlum hisoblanadi. Zulm, shuningdek, jabr, ozor, sitam, istibdod deb ham ataladi.
Bir zolim biror kishini xafa qilsa, yigʻlatsa-yu, mazlum u zolimga qarshi hech narsa qilolmasa, mazlumning koʻngli ozor topgani uchun Haq taolo zolimdan uning haqini oladi[2].
Gunohlarning zulmdan-da kattarogʻi yoʻqdir... Zolim qilgan zulmi uchun tavba qilsin, zulm bergan kishisidan kechirim soʻrab olsin. Agar qodir boʻlmasa, uning uchun istigʻfor aytsin, duo qilsin[2].
Iymon koʻpincha qalbdan oʻlim vaqtida sugʻurib olinadi. Gunohlar ichida iymonni qalbdan eng tez sugʻurib oluvchisi bandalarga yetkazilgan zulm ekan[2].
Kim zolimning zulmiga yordam bersa yoki biron musulmon kishining haqqini poymol qiladigan hujjatni unga oʻrgatib qoʻysa, Allohning gʻazabiga yoʻliqadi va bu ishning gunohi uning ustidadir[2].
Kim oʻzining aybini bilsa, boshqa kishining aybi bilan ishi boʻlmay qoladi. Kim taqvo libosidan yalangʻoch boʻlsa, unga hech kim parda tutolmaydi. Kim Allohning bergan rizqiga rozi boʻlsa, boshqalarning qoʻlidagi narsaga xafa boʻlmaydi. Kim zulm qilichini sugʻursa, shu qilich bilan qoʻli kesiladi. Kim birodariga choh qazisa, unga oʻzi tushadi. Kim birovning parda-hijobini oyoqosti qilsa, oʻzining avrati ochiladi. Kim oʻz xatosini unutsa, boshqaning xatosini katta biladi. Kim katta ishlarga kirishsa va oʻziga xatarli yoʻl topsa, halok boʻladi[4].
