Mehmon — 1) Toʻy, ziyofat va shu kabi munosabati bilan yoʻqlab kelgan (borgan) shaxs; 2) Majlis, yigʻilish, kengash va shu kabilarga chetdan chaqirilgan shaxs; 3) Chetdan tashrif buyurgan, vaqtinchalik qoʻngan shaxs.
Agar biror qaygʻu-alam yuz bergani yoki taʼziyali joyni eshitsang, darhol oʻsha yerga bor. Agar ziyofat-u mehmondorchilikka chaqirilsang, unda oʻzing oʻylab ish tut[1].
Mehmonga borsang, uy egasi koʻrsatgan joyga oʻtir. Nimani keltirsa, indamay ye. Mezbon tashqariga chiqsa, oʻrningdan turma, ruxsatsiz narsa qidirma. Goh buni, goh uni ushlayverma. Ammo kitoblari turgan boʻlsa, koʻrish mumkin[1].
Mehmonga xos boʻlgan odoblardan biri shundayki, kimki mehmonga taklif etilsa, rad qilmay borish kerak. Borganda esa uyning yuqorisini koʻzlamay, uy sohibi qayerni koʻrsatsa, oʻsha joyga oʻtirish lozim. Kirayotganda va oʻtirayotganda taʼzimu tavozeʼni unutmasin. Oʻzlari xohlamay turgan ikki odamning orasiga suqilib oʻtirilmaydi, chunki ularning suhbatiga toʻsqinlik qiladi[5].
Mehmon rioya qilishi lozim boʻlgan odoblardan yana biri shuki, mehmon mezbonga ish buyurmasin. Chunki buyurgan ishini bajarish mezbon uchun ogʻir boʻlishi mumkin. Agar mehmon qanday ovqat qilib berishi haqida soʻrasa, yengil ovqatni tanlasin. Ulugʻ kishilar doimo shunday qilishgan[1].