Hakimlar odamning ahmogʻini tashqaridan kuzatib bilib oladilar. Ahmoq kishi koʻngliga nima kelsa oqibatini oʻylamay qilaveradi. Tajribakor va aqlli odamlarning gapiga quloq solmaydi. Aqlsiz odamlar nima desa, ularga rozi boʻladi, oʻziga bino qoʻyadi. Kimki uni maqtasa, oʻsha kishini yaxshi koʻradi. Soʻralgan narsaga oʻylamay javob beraveradi. Har bir ishda shoshqaloqlikka yoʻl qoʻyadi. Ilmdan xoli, xatoga esa kon boʻladi. Boyib qolsa yoki birovga hojati tushmaydigan boʻlib qolsa hech kimni mensimay, magʻrurlanib yuradi. Soʻkinib gapiradi. Birov savol bersa javob bergisi kelmaydi. Savolga qoʻpollik bilan javob beradi. Oʻzi soʻramoqchi boʻlsa yalinib soʻraydi. Kulsa qah-qah urib kuladi, yigʻlasa undan oʻtkazadi[1]. [„Favoqih al-julaso“ asaridan]