Azizim, badjahl kishilar bilan doʻst va hamsuhbat boʻlmaginki, ularning ahdi boʻsh va vafo binosi zaif boʻladi. Ular muruvvat yuzini jafo tirnogʻi bilan tirnaydilar, mardonalik chashmasini nomardlik tuprogʻi bilan loyqalaydilar. Ularning nazarida doʻstlikning hurmatiyu, eski ulfatchilikning qadru-qiymati boʻlmaydi. Bayt: Xizmat haqin bilmaydigan kimsalarning xizmatin, Qilma aslo koʻrmaysan na hurmatu, na maqtov![4]
Azizim, gʻazab otini sabot jilovi bilan qaysarlik yoʻlidan qaytar! Har qanday shubha zimistonini aql nuri bilan ravshan et! Shunda sen nadomat va pushaymonlik domiga mubtalo boʻlmaysan! Birov gunoh qilsa, boʻlsang dargʻazab, Jazo bermay turib uyla yaxshilab! Badaxshon laʼlini sindirish oson, Biroq asli kabi boʻlmaydi yamab. Qilinmagan ishni qilsa boʻladi, Qilgach, nadomatdan sud yoʻq, ne ajab![2]
Azizim, gʻazab shaytoniy olovning shu’lasidir. U shunday bir daraxtki, mevasi pushaymonlikdan iborat. Shuning uchun tajribali kishilar gʻazab otashini soʻndirishga uringanlar, jahl luqmasini esa ichlariga yutishga harakat qilganlar![5]
Eng kuchli kishi shunday kishiki, gʻazab kelganda uni bosa oladi, oʻz nafsini esa toʻgʻri yoʻlga boshlay oladi. Sheʼr: Kuchligu ham sher yurak odamni sen mard dema, Gʻazab kelsa gʻazabin bosa olgan mard erur![2].